Στην νεότερη ελληνική ιστορία, η μελέτη του λαϊκού πολιτισμού ταυτίστηκε επί μακρόν με την μελέτη του δημοτικού τραγουδιού. Ο μουσικός πολιτισμός των πόλεων θεωρήθηκε υβριδικός και αξιολογήθηκε ως ελάσσονος σημασίας. Ωστόσο, καθώς η νεοελληνική πόλη διαμορφώνεται διαχρονικά, αναδεικνύεται σε δυναμικό φυτώριο υφών και πρακτικών, όπου οι λαϊκοί μουσικοί γίνονται οι φορείς της έκφρασης μιας κοινωνίας -ή μάλλον πολλών κοινοτήτων- σε διαρκή μετεξέλιξη.

Tα forum, τα masterclasses, οι συναυλίες και η έκθεση που πραγματοποιήθηκαν στο Γενί Τζαμί, διεκδίκησαν και κέρδισαν τη συμμετοχή του κοινού, μέσα από την παραστατική απεικόνιση του σύνθετου χαρακτήρα της ιδιοσυγκρασίας αυτής της τέχνης που έχει δώσει μερικά από τα πιο ωραία κομμάτια της ελληνόφωνης παράδοσης.